کشت آبی به رشد گیاهان در محیطی آبی و غنی از مواد غذایی گفته می شود. گوجه فرنگی، فلفل، خیار و کاهو از جمله مرسوم ترین گیاهانی هستند که با این روش تولید می شود. همانطور که از اسم آن پیدا است، Hydroponics نیازی به وجود خاک ندارد. لذا در نقاطی که به هر دلایلی نمی توان از خاک منطقه استفاده کرد ( عدم وجود خاک کافی و حاصلخیز به علت فرسایش پذیری بالا )، روشی مناسب برای تولید محصول خواهد بود. از طرفی می دانیم که خاک دارای پیچیدگی های متعددی است. در کشت آبی pH، مواد غذایی و اکسیژن موجود کاملا تحت کنترل است. لذا با به حداقل رسیدن هدر رفت مواد غذایی، معمولا عملکرد در کشت آبی می تواند بیشتر باشد. ریشه گیاهانی که در خاک رشد می کنند به دنبال جذب عناصر غذایی، در خاک گسترش می یابد. در Hydroponic چنین نیست و ریشه گیاهان مستقیما و به طور مداوم با املاح ضروری در ارتباط است. بنابراین می توان گیاهان را نزدیک تر به هم و در مکان هایی کوچک تر کشت داد. این امر به ویژه در نقاطی که با محدودیت زمین روبرو هستیم حایز اهمیت است. در کشت آبی مشکلات ناشی از علف های هرز به طور کل حذف شده و احتمال مبتلا شدن گیاه به آفات و بیماری های مختلف نیز کاهش می یابد. از آنجایی که خاک از محیط کشت گیاه حذف شده، احتمال انتقال پاتوژن های خاکی به گیاه به حداقل می رسد. البته کشت در آب به هیچ وجه بدون معایب نیست. هزینه های بالا احداث سیستم های Hydroponic در کنار خطرات احتمالی ناشی از استفاده آب و الکتریسیته در مجاورت یکدیگر و وابستگی پایش این سیستم ها به دانش فنی و تخصصی، از جمله نقاط ضعف کشت آبی است. از طرفی به علت آنکه جریان برق اصلی ترین عامل کنترل کننده این سیستم ها است، تهدیدات مربوط به خرابی سامانه همواره وجود دارد. کشت گیاهان در محیط های آبی بسته نیز می تواند باعث گسترش سریع تر بیماری شود.

همان طور که ملاحظه شد، کشت آبی نیز مانند سایر روش های کشت دارای نقاط قوت و ضعف متعددی است. در هر حال پیش از اقدام به احداث چنین سامانه هایی می بایست مقدار عملکرد مورد هدف، امکانات موجود، سرمایه و دانش فنی در دسترس را با دقت مورد بررسی قرار دهیم. لازم به ذکر است که پیاده سازی این دسته از سامانه ها، نیازمند دانش و نظارت تخصصی می باشد.

در این بخش، با ارایه مطالب مختلف، کلیدی ترین جوانب کشت گیاهان را در سامانه های بدون خاک، مورد بحث قرار خواهیم داد.